Hoewel de tegelkachel als fenomeen een zeer lange geschiedenis heeft, werd hij vooral in de 18e eeuw populair als warmtebron in Zweedse huizen. De vroege tegelkachel verbruikte veel hout en was niet bijzonder energiezuinig. In de 18e eeuw maakte de Zweedse staat zich daarom zorgen over het hoge brandstofverbruik en besloot men de mogelijkheid van een efficiëntere tegelkachel te onderzoeken. De heren Carl Johan Cronstedth en Fabian Wrede kregen deze opdracht en in 1767 werd de moderne tegelkachel uitgevonden! Ze konden toen een ontwerp presenteren met kronkelende rookkanalen, kleppen en luiken. Een constructie die de warmte aanzienlijk langer vasthield dan de eerdere modellen, die een groot deel van de warmte direct via de schoorsteen verloren. In de moderne tegelkachel wordt bijna alle warmte uit de rook benut, zodat een enkel vuur een kamer 10-12 uur warm kan houden.
Hoewel de constructie na de 18e eeuw grotendeels hetzelfde bleef, veranderden het ontwerp en de versiering van de tegelkachel in de loop van de tijd in overeenstemming met de heersende architecturale stijl.
Neorenaissance
In de burgerlijke huizen van de jaren 1880 werd de tegelkachel vaak aangepast aan de ruimte waarin hij werd geplaatst. De meest versierde kachels zijn te vinden in de woonkamers, terwijl in de slaapkamers eenvoudigere varianten werden gebruikt. In deze periode werden tegelkachels graag gebouwd in donkere tegels met reliëfpatronen. De eenvoudigere modellen waren wit en glad met een versierde kroon (zie afbeelding 2).
Jugend
Tussen 1900 en 1910 was de tegelkachel de meest voorkomende warmtebron in nieuwbouwwoningen. De tegelkachels in Jugend-stijl werden vaak volledig wit en glanzend gemaakt met verschillende decoratieve elementen zoals reliëfs op de fries en kroon. Klassieke Jugend-motieven uit de plantenwereld, zoals dennenappels, eikenbladeren en zonnebloemen, waren veelgebruikte elementen.
Nationalromantiek
In deze periode (1910-1920) werden tegelkachels vaak versierd met Oudnoorse patronen, bijvoorbeeld met bloemranken op delen van de kachel. Het werd ook gebruikelijk om kopieën van 18e-eeuwse kachels te maken. De tegels konden bijvoorbeeld worden geglazuurd met getinte tineglazuur om een meer "imperfect" en handgemaakt uiterlijk te krijgen. Tijdens de nationale romantiek werden zowel ronde als platte tegelkachels ontworpen in effen groene of blauwe tegels met reliëf. De kistvormige tegelkachel met een taps toelopende bovenkant was de nieuwigheid van die periode (zie afbeelding 3).
Jaren 20
Met de komst van centrale verwarming in de steden werd de tegelkachel niet meer zo noodzakelijk. Voor het gezelligheidseffect werd het nu gebruikelijk om open haarden te plaatsen, vaak in hallen en salons. De typische haard uit die tijd heeft rechte lijnen, een schoorsteenmantel en is bekleed met tegels of marmer. Schelpen komen vaak voor in de versiering.
